Μία ζωή προσωρινή, μέχρι να πάμε «σπίτι μας»

Είναι απόγευμα. Άνοιξη. Ακόμα η ζέστη δεν είναι αφόρητη στην Μόρφου. Η Μάρω χτυπάει το κουδούνι. Ανοίγει η «οικοδέσποινα».

«Καλησπέρα. Μπορούμε να μπούμε να δει η κόρη μου το σπίτι της;» λέει η Μάρω στα αγγλικά.

«Γεια σας. Μπορείτε να μπείτε στο σαλόνι. Στα δωμάτια δεν μπορείτε να πάτε. Κοιμάται ο γιος μου», απαντάει η «οικοδέσποινα». Η ενόχληση είναι σαφής. Είναι η δεύτερη φορά που της χτυπάνε την πόρτα ελληνοκύπριοι για να δουν το σπίτι τους. Δεν μπορεί να πει και όχι. Είναι το κλίμα τέτοιο, άλλωστε. Και έχουν μαζί τους και αυτό τον δικηγόρο, τον Χακκί, που δεν δέχεται την