Ένα, δύο, τρία rebranding για τον Τσίπρα
Έχω ένα χρόνο να σας δω και δεν αλλάξατε καθόλου, είπε ένας φίλος του στον κύριο Κώυνερ. Ωχ! Απάντησε ο κύριος Κώυνερ. Και χλόμιασε. Δεν χρειάζεται να είσαι ο Μπρεχτ, δημιουργός αυτής της μικρής ιστορίας, για να καταλάβεις ότι όποιος δεν αλλάζει ανάλογα με τις συνθήκες και τις εμπειρίες του καταντάει μνημείο του εαυτού του. Κι αυτό αφορά προφανέστατα και τον Τσίπρα, που η ευφυία του τουλάχιστον δεν αμφισβητείται ούτε από εχθρούς, ούτε από άσπονδους φίλους. Αλλά επειδή γίνεται μεγάλη συζήτηση τελευταία, τον φαντάζεστε αλήθεια να κάθεται σαν καλός μαθητής για να του φιλοτεχνήσουν «νέο προφίλ» κάποιοι εξπέρ της επικοινωνίας; Να του ετοιμάζουν ένα τσελεμεντέ, ώστε να μαγειρέψει μια πολιτική νόστιμη για μη έχοντες, αλλά και για κατέχοντες;
Κι όμως κάποιοι έτσι περιγράφουν το -πολύ πιασάρικο ομολογουμένως, ως όρο, αλλά και.. ύποπτο- rebranding. Την αλλαγή της εικόνας του, τέλος πάντων, που υποτίθεται ότι επιχειρεί ο Τσίπρας. Και περιφέρονται διαφόρων ειδών εικόνες για την εν λόγω εικόνα. Διαλέγετε και παίρνετε. Των αποκεί πρώτα, με προεξάρχοντα τον Μητσοτάκη, που έχουν προσκολληθεί στο μύθο τους για το πρόσφατο δραματικό παρελθόν: Οι ίδιοι παρέδωσαν μια χαρά χώρα και ο Τσίπρας την κατέστρεψε. Κι αφού δε δηλώνει μετάνοια για τότε, είναι έτοιμος να την καταστρέψει και τώρα. Άρα μένει ίδιος και το rebranding είναι κόλπο, φενάκη και απάτη, για να εμφανιστεί το κακό ως καλό και να «ξεπλυθεί», με τη συνδρομή μάλιστα κάποιων κέντρων -έτσι το είπε ο εκνευρισμένος Κυριάκος. Εν ολίγοις, αμετανόητος ο Τσίπρας!
Μάλιστα. Παρεμπιπτόντως, αυτή η παράγκα φιλοξενεί και τον Ανδρουλάκη. Rebranding-ξέπλυμα βλέπει κι αυτός. Και τη Ζωή -να μείνει στο λαγούμι του. Πάλι τα ίδια και τα ίδια, δηλαδή, έως ανίας. Εκείνο που ίσως χρειάζεται κάποιο σχόλιο, είναι η προσπάθεια κάποιων, που ως παλιοί συνοδοιπόροι ξέρουν υποτίθεται πράγματα και πρόσωπα, να «προσγειώσουν» όσους προσβλέπουν στον Τσίπρα. Όχι με δεξιές τσεκουριές -άπαγε της βλασφημίας- αλλά με… αριστερά ερωτήματα. Είναι ικανός, αλλά για τι; Μήπως δεν τον ενδιαφέρει παρά η επιστροφή όπως-όπως στο Μαξίμου, μετά από γονυκλισία στους επικυρίαρχους; Με δυο λόγια, για τους επίμονους αυτούς κηπουρούς της καχυποψίας, ο Τσίπρας δεν είναι αμετανόητος, είναι ύποπτος μετάνοιας. Για να αρέσει σήμερα σε όσους χτες πολεμούσε!
Μάλιστα. Το έγραψαν, το ξαναέγραψαν, και τι να πούμε εμείς αν επιμένουν να εξομοιώνουν τον Τσίπρα με τον Άδωνι, που «μετανόησε» για το αντισημιτικό του παρελθόν, ή με τον «μετανιωμένο» Βορίδη; Ξιά τους! Και δυο φορές ξιά τους όταν ισχυρίζονται ότι ο Μητσοτάκης αναδεικνύει τον Τσίπρα ως αντίπαλο. Τον βολεύει, δηλαδή ο Τσίπρας τον Μητσοτάκη. (Μετανοημένος; Αμετανόητος; Αδιευκρίνιστο…). Να σημειώσουμε απλώς, ότι υποστηρίζοντας κάτι τέτοια, εμφανίζονται οι ίδιοι ως μεταμελημένοι. Γιατί άλλα, εντελώς άλλα, υποστήριζαν παλιότερα. Και για πολύ καιρό. Θα μπορούσε συνεπώς να ανακατευθύνει κανείς τα ερωτήματα: Εσείς πώς αλλάξατε έτσι παιδιά; Και γιατί αλλάξατε έτσι; Πώς τόσα χρόνια δεν βλέπατε το φως το αληθινό; Και τα δήγματα στον Τσίπρα τι δείγμα είναι για σας;
Σε κάθε περίπτωση, η πραγματικότητα είναι πεισματάρα. Εξηγεί γιατί βρίσκεται στο επίκεντρο μιας ζωηρής δημόσιας συζήτησης ο Τσίπρας. Μόνο τυφλοί δεν το βλέπουν και πάντως μια χαρά το βλέπουν όσοι ασχολούνται μαζί του. Έως καρφί στο μάτι τους, που λέει ο λόγος. Ένα υπολογίσιμο μέρος της κοινωνίας θεωρεί ότι είναι ο μόνος που μπορεί να καλύψει το κενό αποτελεσματικής αντίθεσης στον Μητσοτάκη. Να εμπνεύσει, να ενώσει, να γίνει ένα ωραίο μπαμ, να γίνουν όλα γης μαδιάμ για το καθεστώς, που την έχει δει άτρωτο. Κι αυτό δεν είναι θέμα επιλογής οποιουδήποτε, ούτε καν του ίδιου. Ούτε αντιμετωπίζεται με ξόρκια. Προκύπτει από τα αδιέξοδα της κοινωνικής πλειοψηφίας, και τη φθορά του πολιτικού συστήματος. Της δημοκρατικής αντιπολίτευσης συμπεριλαμβανομένης.
Γιατί όμως; Τι τους παρακινεί και στρέφονται στον Τσίπρα; Το rebranding; Το Χάρβαρντ; Σοβαρά τώρα; Ο Τσίπρας έχει μια πολύχρονη, γεμάτη συγκρούσεις διαδρομή, που αποτελεί την πιο αξιόπιστη ταυτότητα των ιδεών και της κοινωνικής του αναφοράς. Καμιά εικονομαχία δεν μπορεί να αλλοιώσει αυτή την εικόνα. Πιο έμπειρος σήμερα; Καλύτερος γνώστης των συσχετισμών; Πιο αποφασιστικός με τους συνεργάτες του; Με πιο φρέσκια και σύγχρονη επικοινωνία; Εννοείται. Κι αν θέλουν να τα βαφτίζουν όλα αυτά rebranding, με γεια τους, με χαρά τους. Από πού όμως προκύπτει ότι μπορεί να αλλάξει το ιδεολογικό, αξιακό και πολιτικό του υπόβαθρο; Να απεμπολήσει δηλαδή τη ζωή του; Να γίνει κάτι άλλο; Να συμπλεύσει με το καθεστώς που ο ίδιος αποκαλεί κλεπτοκρατία;
Τι δεν καταλαβαίνουν όταν στις παρεμβάσεις του επιτίθεται στο βαθύ και διεφθαρμένο κράτος του Μητσοτάκη, στηλιτεύει τη διαφθορά, καταγγέλλει το κοινωνικό χάσμα αδικίας, υπερασπίζεται τα δημόσια αγαθά, προτείνει μια συνεπή εξωτερική πολιτική, καλεί σε ένα νέο πατριωτισμό με χαρακτηριστικά κοινωνικής δικαιοσύνης, πολιτικής εντιμότητας και εθνικής αποφασιστικότητας; Όταν αρνείται τις πανταχόθεν πιέσεις να «μετανοήσει» γιατί έβγαλε τη χώρα από το βάλτο που οι αντίπαλοί του την έριξαν και να δηλώσει νομιμοφροσύνη στο σημερινό καθεστώς; Όταν, ας πούμε, ζητάει να δημοσιευτούν τα περίφημα πρακτικά τι άλλο κάνει από το να υπερασπίζεται με την αλήθεια την πολιτική και τη στάση του; Ξέπλυμα οι μεν, μετάνοια οι δε, λαγούμια οι άλλοι -θα μας τρελάνουν;
Επίλογος: Ο Τσίπρας έχει τη δική του μοναδική πολιτική ταυτότητα. Το δακτυλικό του αποτύπωμα φέρει η απελευθέρωση της χώρας από το καθεστώς της χρεοκοπίας. Ότι δε συμφωνούν όλοι μ’ αυτό δεν το κάνει λιγότερο αληθινό. Κι εκείνο που κάποιους ανησυχεί, αποσυντονίζει και εκνευρίζει, είναι ότι αν και δεν βρίσκεται στην πρώτη γραμμή, εκπροσωπεί όλο και πιο εμφατικά και για όλο και περισσότερους κάτι ελπιδοφόρο και απελευθερωτικό. Ε, αυτό το brand, για να το πούμε στη γλώσσα που τους αρέσει, θεωρείται απειλή. Αντιμετωπίζεται ως απειλή. Και τελικώς είναι απειλή -ξέρουμε για ποιους. Αυτό εξηγεί γιατί κατασκευάζουν και διακινούν ένα rebranding για τον Τσίπρα. Και με την ανιδιοτελή συνδρομή πρόθυμων εθελοντών, και δύο, και τρία, και όσα χρειάζεται. Για όλα τα γούστα….
(Ο Θανάσης Καρτερός είναι δημοσιογράφος- Το άρθρο αποτελεί αναδημοσίευση από την «Εφημερίδα των Συντακτών»)
Content Original Link:
" target="_blank">
