Γάζα: Kινήσεις τακτικής σε θολό τοπίο - Θα απειλήσουν με αντίποινα Νετανιάχου και Τραμπ;
Η στροφή της Γαλλίας και της Βρετανίας, που ανήγγειλαν την αναγνώριση του κράτους της Παλαιστίνης τον προσεχή Σεπτέμβριο, έχει υψηλό συμβολισμό. Οι δύο πρώην αποικιοκρατικές δυνάμεις είχαν διαμοιράσει τα εδάφη της ηττημένης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο (από την Αραβική Χερσόνησο μέχρι τη Συρία και από την Παλαιστίνη μέχρι το Ιράκ) φυτεύοντας τους σπόρους των κατοπινών πολέμων και αφήνοντας ισχυρό πολιτικό και οικονομικό αποτύπωμα σε όλη την περιοχή.
Η προσχώρηση του Καναδά στο γαλλοβρετανικό διπλωματικό τελεσίγραφο, η κινητικότητα στα Ηνωμένα Εθνη – όπου αραβικές χώρες τάσσονται πλέον ανοιχτά υπέρ του αφοπλισμού της Χαμάς και του αποκλεισμού της από τη μελλοντική διακυβέρνηση – φανερώνουν ότι ολοένα περισσότερες χώρες ποντάρουν σε μια νέα αρχιτεκτονική ασφαλείας στη Μέση Ανατολή, παρότι σε αυτό το στάδιο προσκρούουν στο «αρραγές» μέτωπο ανάμεσα στον Μπενιαμίν Νετανιάχου και τον Ντόναλντ Τραμπ.
Ωστόσο, μένει να αποδειχθεί στην πράξη κατά πόσον τα μεγάλα λόγια θα γίνουν πράξη, αν πρόκειται για ελιγμούς απέναντι στις πιέσεις από την κοινή γνώμη αυτών των χωρών και αν θα αντέξουν στα αμερικανικά αντίμετρα όπως η εργαλειοποίηση των δασμών που εξήγγειλε ο πρόεδρος Τραμπ εναντίον της κυβέρνησης του Καναδά για τη μεταστροφή της στο Παλαιστινιακό.
Μετά από τα πρωτοσέλιδα για τον λιμό στη Γάζα, ο αμερικανός πρόεδρος διαπίστωσε ότι υπάρχει εκεί «αληθινή πείνα» και ζήτησε επιτόπιο έλεγχο από τον απεσταλμένο του, Στιβ Γουίτκοφ, στα σημεία διανομής της βοήθειας. Ισραηλινές πηγές κάνουν λόγο για αλλαγή στρατηγικής από κοινού με τις ΗΠΑ, για ένα νέο σχέδιο που θα έχει ως στόχο την απελευθέρωση όλων των ομήρων και την αποστρατιωτικοποίηση της Γάζας, επιχειρώντας να μεταθέσουν στο απώτερο μέλλον οποιαδήποτε συζήτηση για το παλαιστινιακό κράτος.
Το τοπίο παραμένει θολό, βουτηγμένο στο αίμα. Εντός του Ισραήλ δυναμώνουν οι φωνές ακαδημαϊκών, οργανώσεων και απλών πολιτών που καταγγέλλουν την κυβέρνησή τους ακόμη και για γενοκτονία, παραμένοντας πάντως μειοψηφία στη χώρα τους.
Η Χαμάς ως δικαιολογία
«Φυσικά το Ισραήλ αρνείται ότι διαπράττει γενοκτονία. Κανένας εγκληματίας στην Ιστορία δεν έχει παραδεχθεί ότι διαπράττει έγκλημα την ώρα που το κάνει» δήλωσε στο «Βήμα» η Σαρίτ Μιχαέλι, διευθύντρια διεθνών υποθέσεων της μη κυβερνητικής οργάνωσης B’Tselem, που για περισσότερες από τρεις δεκαετίες τεκμηριώνει τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στα κατεχόμενα εδάφη. «Το να λέμε ότι η απειλή της Χαμάς και τα εγκλήματα που αυτή διέπραξε κατά του Ισραήλ δικαιολογούν την κλίμακα της καταστροφής στη Γάζα είναι κάτι που κάθε λογικός παρατηρητής οφείλει να απορρίψει» πρόσθεσε.
«Επιπλέον, το Ισραήλ, εδώ και δύο χρόνια, αρνείται συστηματικά οποιαδήποτε συζήτηση για το “μετά τη Χαμάς” σενάριο – για παράδειγμα, την πιθανότητα να αναλάβει η Παλαιστινιακή Αρχή. Από τη μια λέει ότι βομβαρδίζει τη Γάζα επειδή υπάρχει ακόμα η Χαμάς, όμως από την άλλη εμποδίζει οποιαδήποτε εναλλακτική. Υπάρχει ένα όριο στο πόσο μπορείς να χρησιμοποιείς τη Χαμάς ως δικαιολογία για μια γενοκτονία».
Παρέμβαση αποστράτων
Χωρίς να υιοθετούν τα περί γενοκτονίας, περισσότεροι από 150 απόστρατοι ανώτεροι αξιωματικοί κάλεσαν την κυβέρνηση Νετανιάχου να σταματήσει τον πόλεμο που «βλάπτει τους ομήρους, κάθε Ισραηλινό και κάθε Εβραίο σε όλο τον κόσμο». Το Ισραήλ δεν μπορεί να οικοδομείται αποκλειστικά με στρατιωτική ισχύ, εξαρτάται επίσης από τη διεθνή νομιμότητα και τις πολιτικές διευθετήσεις – βρισκόμαστε πολύ κοντά στο σημείο χωρίς επιστροφή, προειδοποίησε ο 80χρονος στρατηγός Ούρι Σάγκι.
Αν το μακελειό της Γάζας με τους 60.000 νεκρούς (ανάμεσά τους περισσότερα από 18.500 παιδιά) γινόταν σε μια άλλη γωνιά του πλανήτη, είναι πολύ πιθανό ότι βομβαρδιστικά αεροσκάφη από τη Δύση θα ετοιμάζονταν να επέμβουν, αν δεν είχαν ήδη επέμβει, για να επιβάλουν την ειρήνη και να σώσουν από την πείνα δύο εκατομμύρια ανθρώπους. Σε αυτό το εντελώς υποθετικό και απλοϊκό σενάριο, ποιος θα ήταν άραγε ο στόχος της ειρηνευτικής επέμβασης; Το Ισραήλ, η Χαμάς ή και οι δύο; Οσο απλουστευτική είναι η παραπάνω θεώρηση των πραγμάτων, άλλο τόσο ανέφικτη είναι η άσκηση στρατιωτικής πίεσης στο Ισραήλ. Απομένει ο δρόμος της διπλωματίας και των οικονομικών κυρώσεων ενόσω υλοποιείται βήμα-βήμα το μεσσιανικό όραμα της ισραηλινής συγκυβερνώσας Ακροδεξιάς για την εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων και τον εποικισμό της Γάζας.
Η αποστροφή του αμερικανού υπουργού Εξωτερικών Μάρκο Ρούμπιο ότι η πρόθεση της Γαλλίας και της Βρετανίας να αναγνωρίσουν το παλαιστινιακό κράτος «είναι άνευ σημασίας γιατί δεν μπορούν καν να πουν πού βρίσκεται αυτό το κράτος» είναι εξίσου υποκριτική με την προστασία που υποτίθεται ότι προσφέρουν ξένοι μισθοφόροι στη διανομή ανθρωπιστικής βοήθειας πυροβολώντας τους υποσιτισμένους αποδέκτες της σε αγαστή συνεργασία με τον ισραηλινό στρατό.
Τα μεροκάματα του αίματος
Στον πόλεμο της Γάζας ο κυνισμός είναι απύθμενος. Παράλληλα με τους εμπόρους του πολέμου, τις αμυντικές βιομηχανίες, τις συνεργαζόμενες μεγάλες και μικρές εταιρείες που αποκομίζουν κέρδη, δρουν στη Λωρίδα χιλιάδες «μεροκαματιάρηδες» του ολέθρου, μαυραγορίτες και συμμορίες.
Οι μισθοφόροι φορούν μάλιστα το προσωπείο του ανθρωπισμού καθώς προσλαμβάνονται από δυο αμερικανικές ιδιωτικές εταιρείες ασφαλείας που προστατεύουν τα τέσσερα κέντρα διανομής επισιτιστικής βοήθειας της αμερικανοϊσραηλινής οργάνωσης GHF. Με την υπογραφή του συμβολαίου, ο μισθοφόρος παίρνει 10.000 δολάρια στο χέρι ενώ το μεροκάματό του είναι 1.100 δολάρια. Οι «συμβασιούχοι» είναι κυρίως απόστρατοι των αμερικανικών ειδικών δυνάμεων, βετεράνοι προηγούμενων πολέμων στη Μέση Ανατολή και στο Αφγανιστάν, ενώ εκτιμάται ιδιαίτερα η γνώση της αραβικής γλώσσας.
Ενα άλλο επάγγελμα με μεγάλη ζήτηση στο Ισραήλ είναι εκείνο του χειριστή εκσκαφέα και άλλων μηχανημάτων με τα οποία κατεδαφίζονται συστηματικά τα κτίρια στη Γάζα. Το μεροκάματο του χειριστή είναι 300 έως 350 δολάρια καθαρά, με δωρεάν φαγητό, διαμονή, μετακινήσεις και τηλέφωνο. Ο ιδιοκτήτης μιας μπουλντόζας βγάζει 1.500 δολάρια την ημέρα. Σύμφωνα με τον «τιμοκατάλογο» που δημοσίευσε η εφημερίδα «Χααρέτζ», ο στρατός πληρώνει 750 δολάρια για την κατεδάφιση τριώροφου κτιρίου και τα διπλάσια για ψηλότερα κτίρια. Στο ίδιο ρεπορτάζ καταγράφεται η μαρτυρία ενός ισραηλινού μπουλντοζιέρη ότι στην αρχή το έκανε μόνο για τα χρήματα, κατόπιν για εκδίκηση. «Δόξα τω Θεώ», είπε ένας άλλος, «έχουμε ακόμα πολλή δουλειά».
Content Original Link:
" target="_blank">
