"Πανεπιστηµιακή Αστυνοµία ναι, αλλά αυτή τη φορά αλλιώς", άρθρο του Γιάννη Οικονόμου στην Κυριακάτικη Απογευματινή
Τα περιστατικά βίας στα Πανεπιστήµια είναι πολλά και αρκετά από αυτά δεν φτάνουν στην κοινή γνώµη, καθώς επικρατεί µιθριδατισµός: αναδεικνύονται και απασχολούν έντονα µόνο τα αιµατηρά ή τα εντυπωσιακά. Τα υπόλοιπα, παρότι εξίσου θλιβερά, θεωρούνται, κάκιστα, µέρος της καθηµερινότητας. Ενώ η θέσπιση της Πανεπιστηµιακής Αστυνοµίας ήταν στη σωστή κατεύθυνση, ο νόµος είχε δοµικά προβλήµατα που κατέστησαν δύσκολη την εφαρµογή του. Χρειάζεται, συνεπώς, ένας νέος νόµος, που θα θεραπεύει τα προβλήµατα του προηγούµενου.
Οφείλω παράλληλα να πω ότι τα κεντρικά ΑΕΙ της χώρας, στα οποία εντοπίζεται το πρόβληµα, υπονόµευσαν το εγχείρηµα της Πανεπιστηµιακής Αστυνοµίας µε προσχήµατα και κωλυσιεργίες. Η αλήθεια είναι ότι οι διοικήσεις των µεγάλων κεντρικών ΑΕΙ, στη µεγάλη πλειονότητά τους, δεν κάνουν όσα πρέπει για να επιλύσουν το πρόβληµα της βίας και της ανοµίας. Οι αρχές των Πανεπιστηµίων γνωρίζουν λεπτοµερώς ποιοι είναι οι κατειληµµένοι χώροι στα κτίριά τους και ποιες οµάδες τους διαχειρίζονται. Εξάλλου, σε όλα αυτά τα στέκια υπάρχουν ταµπέλες και φυσική παρουσία προσώπων σε ώρες µαθηµάτων. Η ΕΛ.ΑΣ., µε τη σειρά της, γνωρίζει ότι οι χώροι αυτοί είναι πολύ περισσότεροι από όσους τα ίδια τα ΑΕΙ παραδέχονται πως βρίσκονται υπό την εξουσία ακραίων οµάδων. Και φυσικά, όποτε ζητήθηκε η συνδροµή της ΕΛ.ΑΣ., τα στέκια αυτά εκκενώθηκαν. Το βασικό ζήτηµα είναι ότι σχεδόν την επόµενη µέρα επανακαταλαµβάνονται.
Μια άλλη αλήθεια είναι ότι αυτές οι οµάδες που ασκούν βία στα Πανεπιστήµια είναι πια ολιγοµελείς. Το ρωµαλέο φοιτητικό κίνηµα, όπως το ονόµαζε ο πρώην υπουργός Κ. Γαβρόγλου, πνέει τα λοίσθια. Το ποσοστό των φοιτητών που συµµετέχουν στα συνδικαλιστικά υπολείπεται αρκετά του 10%. Και αυτοί που ασκούν βία οποιασδήποτε µορφής είναι λίγες εκατοντάδες στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα και το Ηράκλειο. Είναι λίγα γνωστά πρόσωπα, που µεταφέρονται από Σχολή σε Σχολή. Οι διοικήσεις των ΑΕΙ γνωρίζουν καλά τους περισσότερους, καθώς συχνάπυκνά συνοµιλούν µαζί τους. Εµφανίζονται ακόµα και σε συνεδριάσεις µε το όνοµά τους. Και αρκετές φορές αυτές οι «συλλογικότητες» αναλαµβάνουν δηµόσια την ευθύνη ακτιβισµών και υπογράφουν τις καταστροφές της δηµόσιας περιουσίας.
Τέτοια φαινόµενα δεν µπορούν να αντιµετωπιστούν µε εταιρείες φύλαξης ούτε µε επιστάτες. Η Πανεπιστηµιακή Αστυνοµία είναι απαραίτητη. Αλλά αυτή τη φορά, αλλιώς. Χρειάζεται να εγκατασταθεί στα µεγάλα κεντρικά ΑΕΙ, µε πλήρη επιχειρησιακή και υλικοτεχνική στήριξη. Να υπάγεται απ’ ευθείας στην ΕΛ.ΑΣ. Οι διοικήσεις των ΑΕΙ δεν θέλησαν να είναι µέρος της λύσης και προτιµούν -µε ποικίλους τρόπουςνα παραµένουν µέρος του προβλήµατος. Η πολιτεία οφείλει να κόψει τον γόρδιο δεσµό, γιατί δεν υπάρχει περίπτωση λύσης του. Πέραν των ποινικών κυρώσεων όσων συλλαµβάνονται να εκτελούν φθορές ή πράξεις βίας, τα ΑΕΙ οφείλουν να επιβάλλουν βαρύτατες κυρώσεις στα πρόσωπα που καταστρέφουν ή ασκούν οποιαδήποτε µορφή βίας. Η ασφάλεια ανθρώπων και εγκαταστάσεων δεν µπορεί και δεν πρέπει να είναι έργο των πανεπιστηµιακών. Η δουλειά τους είναι ερευνητική και διδακτική και όχι να ανακατεύονται σε πράγµατα που δεν γνωρίζουν.
Αν οι διοικήσεις των ΑΕΙ θέλουν να συµβάλουν στην εδραίωση της τάξης και της νοµιµότητας στους χώρους τους, χρειάζεται να στηρίξουν µε κάθε µέσο και τρόπο την Πανεπιστηµιακή Αστυνοµία. Επίσης, χρειάζεται να ξαναφέρουν τους πραγµατικούς φοιτητές στα αµφιθέατρα. Η µαζική τους παρουσία θα είναι καταλύτης και θα αφαιρέσει ζωτικό χώρο από τα γκρουπούσκουλα. Πρέπει να εφαρµοστεί άµεσα η υποχρεωτική παρουσία στα µαθήµατα µέσω ηλεκτρονικού παρουσιολογίου (σάρωση QR µέσω app). Ετσι και τα µαθήµατα θα αναβαθµιστούν και η νοµιµότητα θα προαχθεί.
Βουλευτής Φθιώτιδας της Ν.∆., πρώην υπουργός
Content Original Link:
" target="_blank">
