Η ελληνική γλώσσα στο διάβα του χρόνου: Η αχαλίνωτη γλώσσα της κωμωδίας (Μέρος ΣΤ')

Ακολουθώντας τη γραμμή που είχαν χαράξει πρωτευόντως ο Πλάτων και δευτερευόντως ο Αριστοτέλης αρκετούς αιώνες νωρίτερα, ο Πλούταρχος, στο κείμενό του υπό τον τίτλο Συγκρίσεως Αριστοφάνους και Μενάνδρου Επιτομή (περιλαμβάνεται στα Ηθικά του), επικρίνει την αριστοφανική κωμωδία ως αδέξια και κακοήθη διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Το αριστοφανικό ύφος θεωρείται υπερβολικά φορτωμένο με χονδροειδή αστεία και ρητορικά τεχνάσματα, κι αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον δεν κατορθώνει να αποδώσει σε κάθε λέξη, σε κάθε θεατρικό πρόσωπο κατ’ επέκταση, το πρέπον και το οικείο.

Στον αντίποδα της προσέγγισης αυτής βρίσκεται το ύφος του Μενάνδρου, που συνιστά πρότυπο για το πώς πρέπει να χρησιμοποιείται