Γιατί τα φανάρια στην Ιαπωνία έχουν μπλε φώτα αντί για πράσινα; Δεν είναι αυτό που περιμένεις
Σχεδόν σε ολόκληρο τον κόσμο, το πράσινο φως σε σηματοδότη σημαίνει «προχώρα» , ενώ το κόκκινο «σταμάτα». Πρόκειται για έναν κώδικα που έχει παγιωθεί διεθνώς και θεωρείται σχεδόν αυτονόητος, ανεξαρτήτως κουλτούρας ή γλώσσας. Ωστόσο, στην Ιαπωνία, τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Σε αρκετές διασταυρώσεις, το σήμα «προχώρα» δεν είναι ακριβώς πράσινο, αλλά μπλε ή γαλαζοπράσινο, ένα φαινόμενο που οφείλεται κυρίως σε γλωσσικούς και πολιτισμικούς λόγους.
Αν και τα περισσότερα ιαπωνικά φανάρια ακολουθούν το γνωστό σύστημα(πράσινο και κόκκινο), η Ιαπωνία δεν έχει επικυρώσει τη Σύμβαση της Βιέννης για τα Οδικά Σήματα και Σήμανση του 1968, σε αντίθεση με δεκάδες άλλες χώρες που εναρμονίστηκαν με το παγκόσμιο πρότυπο.
Αυτό επιτρέπει στην Ιαπωνία να διατηρεί πιο «τοπικά» χαρακτηριστικά στην οδική της σήμανση. Ένα από αυτά είναι και οι φωτεινοί σηματοδότες που, ειδικά σε παλαιότερες εγκαταστάσεις, αντί για καθαρό πράσινο, εκπέμπουν μπλε ή γαλαζοπράσινο φως, γεγονός που ξαφνιάζει και μπερδεύει αρκετούς τουρίστες που επισκέπτονται τη χώρα.
Η εξήγηση βρίσκεται βαθιά ριζωμένη στη γλωσσική εξέλιξη της ιαπωνικής γλώσσας. Στην κλασική ιαπωνική διάλεκτο, η λέξη aoδηλώνει το «μπλε», αλλά χρησιμοποιούνταν επίσης και για να περιγράψει το «πράσινο» ή το «κυανό». Η διαφοροποίηση μεταξύ των αποχρώσεων αυτών δεν θεωρούνταν απαραίτητη, και όλες εντάσσονταν ως παραλλαγές της ίδιας βασικής απόχρωσης, όπως στα ελληνικά μπορεί να πούμε «ροζ» για πολύ διαφορετικές μεταξύ τους αποχρώσεις: από απαλό ροζ έως έντονο φούξια.
Στη σύγχρονη ιαπωνική γλώσσα υπάρχει μεν η λέξη midori για το πράσινο, ωστόσο πολιτισμικά η διάκριση παραμένει ασαφής. Οι Ιάπωνες εξακολουθούν να χρησιμοποιούν τον όρο ao για πράσινα φανάρια, ενώ λένε χαρακτηριστικά aoringo (μπλε μήλα) για να περιγράψουν τα άγουρα πράσινα μήλα και aoyama (μπλε βουνά) για ορεινά τοπία με έντονη βλάστηση(βουνά που αντίστοιχα στην Ελλάδα θα λέγαμε ότι έχουν «πολύ πράσινο»).
Όταν το ιαπωνικό κράτος καθόρισε επίσημα τις προδιαγραφές για τα φανάρια το 1973, επέλεξε συνειδητά μια απόχρωση πράσινου όσο πιο κοντά γίνεται στο μπλε, ως ένδειξη πολιτισμικής συνέχειας και περηφάνιας. Σε ορισμένες περιοχές της χώρας, ιδιαίτερα σε σημεία που δεν έχουν ανανεωθεί τα παλαιότερα συστήματα, το «προχώρα» στα φανάρια φαίνεται ακόμα και γαλάζιο-τουρκουάζ στο μάτι των ξένων.
Αξίζει να σημειωθεί πως η δυσδιάκριτη γραμμή ανάμεσα στο μπλε και το πράσινο δεν είναι αποκλειστικά ιαπωνικό φαινόμενο. Ένα διαδικτυακό κουίζ, το ismy.blue, ζητά από χρήστες να χαρακτηρίσουν μια σειρά χρωμάτων ως «μπλε» ή «πράσινα», με τα αποτελέσματα να δείχνουν πως ακόμη και άτομα που μιλούν την ίδια γλώσσα διαφωνούν για το πού τελειώνει το ένα χρώμα και ξεκινά το άλλο.
Όπως παραδέχονται οι περισσότεροι ειδικοί, η αντίληψή μας για τις ενδιάμεσες αποχρώσεις, όπως το τουρκουάζ ή το κυανό, είναι σε μεγάλο βαθμό υποκειμενική.
Content Original Link:
" target="_blank">
