Αρθρο Ηλία Ντίνα στην «Κ»: Μία αποτυχία και ένα στοίχημα για τη γερμανική σταθερότητα
Ο Αρσέν Βενγκέρ έχει μελετήσει σε βάθος τι χρειάζεται για να γίνει κανείς επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Το βασικό συμπέρασμα; Oχι το ταλέντο, ούτε οι ευκαιρίες. Η επιμονή. Oσοι επιμένουν, τα καταφέρνουν. Ο Φρίντριχ Μερτς φαίνεται να πήρε το μάθημα αυτό στα σοβαρά – απλώς το εφάρμοσε στην πολιτική.
Του πήρε πάνω από δεκαπέντε χρόνια και τρεις αποτυχημένες προσπάθειες για να ηγηθεί του κόμματος των Χριστιανοδημοκρατών, CDU. Εχασε τη θέση του κοινοβουλευτικού αρχηγού, επανεμφανίστηκε μετά την αποχώρηση της Αγκελα Μέρκελ και τελικά κατάφερε να γίνει υποψήφιος καγκελάριος – σε ένα πολιτικό σκηνικό που μοιάζει να του κρατάει ακόμη μούτρα.
Το γερμανικό κοινοβούλιο αρνήθηκε να τον εκλέξει στον πρώτο γύρο. Για πρώτη φορά στην ιστορία της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας υποψήφιος καγκελάριος δεν εξασφαλίζει την πλειοψηφία, παρότι η κυβέρνησή του διαθέτει άνετη αριθμητική υπεροχή (328 έδρες, απαιτούνται 316). Ο Μερτς έλαβε μόλις 310 ψήφους. Ηταν μια συντονισμένη πολιτική ήττα και ένα ηχηρό μήνυμα από μέσα.
Γιατί; Η απάντηση είναι σύνθετη. Ο ίδιος ο Μερτς έχει προβληματικό προφίλ: αλαζονικός, συχνά επιθετικός με πολιτικούς του αντιπάλους αλλά και συντρόφους, με λόγο που θυμίζει περισσότερο αρχηγό αντιπολίτευσης παρά εγγυητή ενότητας. Ορισμένοι υπουργοί που επέλεξε, όπως ο υφυπουργός για τα ΜΜΕ και τον Πολιτισμό, προκαλούν σοβαρές αντιδράσεις – τόσο λόγω ανικανότητας όσο και για ακροδεξιές απόψεις που φλερτάρουν με την Εναλλακτική για τη Γερμανία, ΑfD. Ταυτόχρονα, στο κόμμα των Σοσιαλδημοκρατών SPD επικρατεί δυσφορία. Η συμφωνία συνασπισμού υποβαθμίζει την κλιματική πολιτική και μετατοπίζει την ατζέντα του ασύλου επικίνδυνα δεξιά. Οι νεολαίοι του κόμματος απέρριψαν ανοιχτά τη συμφωνία. Από την άλλη, πιο σκληροπυρηνικοί Χριστιανοδημοκράτες νιώθουν ότι η κυβέρνηση δεν προχωρεί όσο δεξιά είχαν υποσχεθεί προεκλογικά.
Το πρώτο αυτό αποτέλεσμα λειτούργησε σαφώς ως ένα σήμα. Αυτό που δεν είναι ξεκάθαρο είναι ποιος ακριβώς το έστειλε και ποιο ακριβώς ήταν το περιεχόμενο του μηνύματος. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε – μπορούμε, όμως, να υποθέσουμε. Μια εύλογη εκδοχή είναι ότι βουλευτές του CDU επέλεξαν να τιμωρήσουν αυτό που θεώρησαν ως μια κυνική κίνηση του Μερτς: ενώ κατακεραύνωνε ως αντιπολίτευση την προσωρινή αναστολή του «φρένου χρέους», προχώρησε, αμέσως μετά την εκλογή του και προτού συγκροτηθεί το νέο κοινοβούλιο, στην ενεργοποίηση της ίδιας διαδικασίας. Η απόφαση ελήφθη με μάλλον αδιαφανείς όρους, αξιοποιώντας τη σύνθεση της απερχόμενης βουλής, που πρόσφερε μεγαλύτερη σιγουριά για θετική έκβαση.
Είναι αυτό αστάθεια ή δημοκρατικός έλεγχος; Και τα δύο. Το κοινοβούλιο δείχνει τα δόντια του – κι αυτό ίσως είναι το πιο σταθερό στοιχείο σε αυτή την ασταθή συγκυρία.
Ο Μερτς εξελέγη στον δεύτερο γύρο. Αλλά η προειδοποιητική βολή ήταν σαφής: η Γερμανία χρειάζεται κυβέρνηση – όχι απλώς αριθμούς.
* O κ. Ηλίας Ντίνας είναι καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης και κάτοχος της ελβετικής έδρας στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο της Φλωρεντίας.
Content Original Link:
" target="_blank">
