Αφαλάτωση: Η ακριβή λύση για έναν διψασμένο κόσμο
Η κλιματική αλλαγή καθιστά πια τις βροχοπτώσεις περισσότερο «ακανόνιστες» και τις περιόδους ξηρασίας, από την άλλη πλευρά, μεγαλύτερες σε διάρκεια και πιο έντονες. Υπό αυτές τις συνθήκες ωστόσο, ολοένα περισσότερες κυβερνήσεις αναζητούν πια τις λύσεις εκείνες που θα τους επιτρέψουν να καλύψουν μεσομακροπρόθεσμα τις ανάγκες τους σε πόσιμο και αρδεύσιμο νερό, γεγονός το οποίο ευνοεί την ταχέως αναπτυσσόμενη διεθνώς βιομηχανία αφαλάτωσης, η αξία της οποίας αναμένεται να ξεπεράσει τα 20 δισεκατομμύρια δολάρια το 2027, από περίπου 15 δισ. δολ. που ήταν το 2024.
Η υδατική καταπόνηση (water stress) είναι πια γεγονός σε πολλές περιοχές της υφηλίου, ένα γεγονός που ήδη αγγίζει -λιγότερο ή περισσότερο- περίπου το 10% του πληθυσμού της υφηλίου και που εκτιμάται μάλιστα ότι πρόκειται να επιδεινωθεί τα επόμενα χρόνια.
Στην προσπάθειά τους να αντιμετωπίσουν τα φαινόμενα λειψυδρίας, πολλά κράτη επενδύουν πια δισεκατομμύρια δολάρια σε τεχνολογίες αφαλάτωσης.
Η διαδικασία της αφαλάτωσης έχει βελτιωθεί δραστικά τις τελευταίες δεκαετίες. Εάν άλλοτε έβραζαν το θαλασσινό νερό προκειμένου να το «καθαρίσουν» (σ.σ. thermal desalination), πλέον ακολουθούν κι άλλες πολύ πιο εξελιγμένες μεθόδους όπως είναι για παράδειγμα η αντίστροφη όσμωση (reverse osmosis) στο πλαίσιο της οποίας φιλτράρουν το νερό με ειδικές μεμβράνες για να απομακρύνουν το αλάτι.
Ωστόσο, όπως αναφέρουν οι FT, ακόμη κι αυτές οι τεχνολογικά εξελιγμένες νέες διαδικασίες «απαιτούν μεγάλες ποσότητες ενέργειας για την τροφοδοσία των μονάδων, ενώ παράλληλα παράγουν ρύπανση με τη μορφή εξαιρετικά αλμυρού νερού».
Τα αραβικά κράτη του Κόλπου συνεχίζουν να αποτελούν την κινητήρια δύναμη πίσω από τις προσπάθειες εκσυγχρονισμού και βελτίωσης των διαδικασιών αφαλάτωσης, ενώ μια από τις εταιρείες που έχουν καταφέρει να ξεχωρίζουν διεθνώς στον εν λόγω τομέα είναι η γαλλική Veolia.
Το Κουβέιτ είχε πρωτοστατήσει σε αυτόν τον τομέα, θέτοντας σε λειτουργία την πρώτη μονάδα αφαλάτωσης το 1951. Εν έτει 2025 πια, περίπου το 70% των παγκοσμίων δυνατοτήτων αφαλάτωσης συγκεντρώνεται στις περιοχές της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής. Στο Ομάν υπάρχουν, για παράδειγμα, οι εγκαταστάσεις αφαλάτωσης του εργοστασίου Barka IV, ενώ η Σαουδική Αραβία ξεχωρίζει διεθνώς για τις ποσότητες νερού που «φιλτράρει».
Οπως αναφέρουν ωστόσο οι FT, οι προκλήσεις δεν έχουν να κάνουν μόνο με την επεξεργασία του θαλασσινού νερού, αλλά και με την ίδια την είσοδο αυτού του νερού στις δεξαμενές του κάθε εργοστασίου, αφού πρέπει προηγουμένως να διασφαλιστεί ότι οι ποσότητες του νερού που εισέρχονται δεν θα συνοδεύονται από ψάρια, μέδουσες κ.ά. ενώ και τα φύκια πρέπει να απομονωθούν και να απομακρυνθούν. «Αυτή η προεπεξεργασία πρέπει να ολοκληρωθεί προτού το νερό διοχετευθεί υπό υψηλή πίεση μέσα από ευαίσθητες μεμβράνες» ενώ «η υπεραλμυρή άλμη (σ.σ. super-salty brine) που απομένει, διαχέεται πίσω στη θάλασσα», εξηγούν οι FT, υπογραμμίζοντας τις αρνητικές επιπτώσεις που μπορεί να έχει για το περιβάλλον αυτό το «υπεραλμυρό» νερό το οποίο ρίχνεται πίσω στη θάλασσα.
Με πληροφορίες από FT
Content Original Link:
" target="_blank">
