Η άποψή μου: Λάθη προ-γονέων παιδεύουσι τέκνα

Αρκετό καιρό τώρα διαβάζοντας τις εξελίξεις στον τενιστικό κόσμο, βλέπω και ακούω απόψεις δεξιά/αριστερά, σωστές και λιγότερο σωστές. Προτάσεις-οδηγίες δίχως παραλήπτη, λανθασμένες και μη. Όχι μόνο από ανθρώπους που παρακολουθούν το άθλημα χρόνια, αλλά και από ανθρώπους που παίζουν το άθλημα, είτε χρόνια είτε λίγο, προπονητές, αλλά και από ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα.

Τι ξέρω εγώ σχετικά με τένις: Δεν έχω ιδέα. Ξεκίνησα να παίζω πρόσφατα. Παρακολουθώ πολλές ώρες, παίζω αρκετές, χειμώνα-καλοκαίρι.

Έγινα μεγάλος παίχτης; γνώστης; προπονητής; Όχι. Και δεν θα γίνω. Θα γίνω καλύτερος με την προσπάθεια, το πείσμα και την εργατικότητα.

Αυτό θα πρέπει να ισχύει για όλους και ειδικά όσους ασχολούνται με τον πρωταθλητισμό και μάλιστα παγκοσμίου επιπέδου.

Θέτεις στόχους! Αυτό δεν σημαίνει όμως πως αν γίνω γαμάτος μπορώ να πω στον άλλο πως θα παίξει. Θέλει πολλά βήματα ώστε να καταφέρεις κάτι τέτοιο.

Για να φτάσουμε όμως στο πρόβλημα του σήμερα πρέπει να πάμε πολύ πίσω.